W czerwcu Poznan Agile User Group zebrała się wysłuchać prezentacji Marka Trylińskiego “Środowisko bardziej nieprzyjazne czy bardziej przychylne? W jakim pracujesz?”, a oprócz tego wypróbowana została nowa formuła spotkania dająca większą przestrzeń dla dyskusji wśród wszystkich uczestników.
Marek, w żywiołowej prezentacji, zderzył ze sobą scruma w środowisku nieprzychylnym, wręcz wrogim z możliwymi rozwiązaniami tych samych sytuacji w środowisku przyjaznym, z zaufaniem dla zespołu. Posługując się całkiem trafnymi cytatami wskazał, jak podobne problemy – estymowanie, dokumentacja, podejście do ceremonii – mogą być całkowicie różnie rozstrzygane.
Marek podzielił się swoją prezentacją na portalu slideshare, a ponieważ slajdy dość dobrze oddają treść, tym razem zamiast dłuższego podsumowania zawartości, poprostu zachęcam do przejrzenia materiału poniżej:
Prezentacja Marka Trylińskiego na Poznań Agile User Group
Mi osobiście szczególnie spodobała się krytyka bug-hakatonów, których również jestem przeciwnikiem.
W drugiej części spotkania spróbowaliśmy jako eksperymentu open space, gdzie zgłoszone zostały 3 tematy, o których osoby obecne na spotkaniu chciały porozmawiać i w naturalny sposób każdy poszedł do tej grupy, która go zainteresowała. Osobiście uczestniczyłem w dyskusji na temat wdrażania agile w dużych organizacjach (dokładnie zatytułowana “jak byś zaczął wdrażać agile w organizacji która jest hostile?”, z której to dyskusji główne wnioski wyliczam poniżej:
– niezbędne jest utworzenie grupy liderów, pasjonatów, którzy przeniosą swój entuzjazm na organizację; jest to zadanie niewykonalne dla pojedynczej osoby, zwłaszcza z zewnątrz,
– zmiana na agile wymaga wsparcia całej organizacji, zmiana wprowadzana wyłącznie na poziomie IT w firmie, której IT nie jest corem działalności, nie przyjmie się na trwałe,
– jeśli organizacja jest sceptyczna co do możliwości agile, warto ukształtować sobie projekt pilot, zespół które będzie demonstratorem tego, jak można pracować agilowo i jakie są potencjalne efekty,
– im bardziej wrogie środowisko i im większa organizacja, tym maleje szansa na oddolne wdrożenie agile. W dużych organizacjach niezbędne jest całkowite poparcie wyższego kierownictwa, które w krytycznych momentach może utorować drogę i zmienić zasady działania całej firmy,
– wprowadzanie agile do organizacji jest tak naprawdę przypadkiem wprowadzania zmiany w organizacji i jako zmiana powinna być zarządzana. Zmienia się cały sposób realizacji działań firmy, a nie tylko metoda zarządzania zadaniami przez programistów i przy cierpliwym ale gruntownym usprawnianiu całej organizacji, spodziewane efekty z agile przyjdą; nie przyspieszymy nauki, każdy człowiek sam musi dojrzeć, procesy muszą same wyewoluować i nie ma tu raczej drogi na skróty.
Druga grupa dyskusyjna skupiła się na gorącym temacie braku estymowania jako podejściu, ścierały się różne powody dla których musimy estymować oraz to, jak trudne i pracochłonne jest to działanie. Dość kompromisowym, godzącym dyskutantów podejściem, jest radykalna dekompozycja, tak drobna, że estymowanie jako takie przestaje już mieć zastosowanie, bo każda praca do wykonania jest samodzielnym i bardzo podobnym do siebie zadaniem i wystarczy policzyć ilość zadań do wykonania, by na tej podstawie wyliczyć te informacje, które zwyczajowo wyciągamy z estymat (przewidywana data wdrożenia, nakład pracy w danym projekcie itd.). Bardzo podobne rozwiązanie sugerował też Robert Pankowecki na swoim wystąpieniu w trakcie 4developers.
Formuła otwartej dyskusji zdecydowanie sprawdziła się, dała przestrzeń do głębokiej dyskusji (de facto nie do odtworzenia w tego typu relacji), ma też potencjał na duże możliwości skalowania i zadowolenia różnych rodzajów potrzeb – różnego doświadczenia, różnej specyfiki firmy itd. Na pewno będzie na PAUGu kontynuowana i jest szczerze godna polecenia wszystkim społecznościom agilowym.
Za zdjęcie dziękujemy Grzegorzowi Malewskiemu.